قانون بهداشت روان پیش بینی نموده است که بسیاری از بیماران روان پزشکی که مرتکب جرم شده اند  و دادگاه حکم به اقامت آنان در بیمارستان ( (Hospital treatment order داده است در بیمارستان های روان پزشکی ایمن(حفاظت شده) اسکان داده شوند. این بیمارستان هنوز در کشور ما وجود ندارد و بیماران معرفی شده از سوی دادگاه ها برای اسکان در بیمارستان به مراکز درمانی روان پزشکی دانشگاهی اعزام می شوند که این موضوع سبب بروز مشکلات متعددی شده است:

*

الف)بیمارستان های روان پزشکی دانشگاهی امکانات حفاظت و مراقبت از مجرمین را ندارند.

ب) بستری نمودن بیماران مجرم روانی در بیمارستان های دانشگاهی خلل جدی در امور روزمره آموزش روان پزشکی ایجاد می نماید.

ج)حضور مامور پلیس به عنوان مراقب، مشکلات زیادی را به همراه دارد ومشکلات مربوط به تامین نیروی محافظ توسط نیروی انتظامی در تمام مدت بستری بیمار واز طرفی اقدامات امنیتی که بخش های روان پزشکی الزاما بایدانجام دهند سبب ایجاد اختلالات جدی می شود.

د) به دلیل بستری شدن یک بیمار روانی مجرم که بعضا جرم سنگینی را مرتکب شده، سایر بیماران احساس امنیت و آسایش نخواهند داشت.

ه) پرسنل بیمارستان های روانپزشکی دانشگاهی به دلیل الزام به مراقیت بیشتراز بیمارمجرم ناگزیر از وظایف معمول خود دور مانده واین امر گاهی منجر به قصورآنان در رسیدگی به سایر بیماران می شود.

از طرفی بستری نمودن بیماران مجرم وبه خصوص بیماران خطرناک در مرکزحفاظت شده سبب ایجاد امنیت بیشتر در جامعه شده و می توان تا رفع حالت خطرناک بدون محدودیت زمانی آنان راتحت مراقبت قرار داد در حالی که امکان اقامت طولانی مدت این بیماران در بیمارستان های روان پزشکی دانشگاهی وجود ندارد. همچنین نگهداری بیماران مجرم روانی در زندانها(که بعضا در بندهای اختصاصی ویا اتاق های جداگانه صورت می گیرد)همراه با بروز مشکلات زیادی است وهزینه درمان روان پزشکی و مراقبت از آنان بالاست ضمن این که پرسنل آموزش دیده روان پرستاری در زندانها حضور ندارند واین موضوع سبب ایجاد اغتشاش در امر مراقبت ودرمان این بیماران می شود.

بر اساس ماده 4 قانون اقدامات تامینی مصوب سال 1339 قرار بود ظرف 5سال چنین بیمارستانی در کشور تاسیس شود اما این مهم تا به امروز عملی نشده است. قانون بهداشت روان بدون بیمارستان روان پزشکی ایمن کارآیی مطلوب نخواهد داشت.